Faranji in Gondar

Hallo lieve mensen. Zoals jullie waarschijnlijk wel weten ben ik nu voor 14 weken op buitenlandse stage in Gondar. Misschien zijn jullie er in geïnteresseerd of niet kan ook maar ik ga jullie natuurlijk wel een beetje op de hoogte houden van mijn tijd hier. Bijna alle voorbereidingen waren gedaan (aantal niet noodzakelijke dingen ben ik helaas vergeten en ga ik hier nog proberen te doen als mijn internetverbinding het toelaat). Ik zag er echt super naar uit om te gaan. Eerst 14 weken stage. Daarna komt mijn neef op bezoek, blijven we nog een paar dagen in Ethiopië en reizen we door voor een paar daagjes Dubai. Op de terug wel nog een kort dagje Praag meepakken. Kan niet beter toch? Helaas ben ik een dag voor vertrek erachter gekomen dat ik niet mag skypen in Ethiopië. Dit is best moeilijk omdat dat dus betekend dat ik mijn familie en vrienden voor 15 weken niet ga zien. Voor de gene die het nog niet wisten: Dit is mijn aller eerste reis alleen, mijn eerste keer buiten Europa, mijn 2e keer vliegen waarvan de eerste keer Londen was en ik dus geen bagage had en niet hoefde over te stappen. En volgens mij ben ik ook nog nooit langer dan 10 dagen weg van huis geweest zonder mijn familie.

Vrijdag 3 april was het zo ver: Dag van vertrek. Alles ingepakt alles klaar staan. Samen met pap, mam en oma op naar Schiphol. Hier nog gezellig wat gegeten en gedronken. Rond half 2 was het dan wel echt het moment om afscheid te nemen en ik richting handbagage check moest gaan. Dit is wel het moment dat het moeilijk werd. Daar ging ik dan… Mijn eerste vlucht was erg kort. Dit was naar Frankfurt waar ik 6,5 uur mocht gaan wachten op mijn volgende vlucht. Ben maar wat gaan zitten bij lege gates want ik was al bij het deel van de gates waar niet veel te doen is. Ik ben toen door de paspoort controle gegaan waar ik daarachter wat heb gegeten en weer ben gaan zitten. Een half uur voor dat ik naar mijn gate ging kwam ik erachter dat 20 meter van mij vandaag een gratis lounge hoek was met stopcontacten -.- Vervolgens ben ik met mijn volgende vlucht die pas om 22.35 vertrok naar Addis Ababa gevlogen. Dit is de hoofdstad van Ethiopië. Hier moest ik weer eens 7,5 uur wachten. Ik moest me eigenlijk daar opnieuw inchecken en mijn bagage opnieuw regelen maar gelukkig hebben ze dat bij een helpdesk allemaal voor mij geregeld. Ik had, verassend.., geen wifi op dat vliegveld en heb maar een beetje gelezen daar. Mijn laatste vlucht was met een klein vliegtuig met propellers ipv motoren aan de vleugels. Gelukkig ging dit ook allemaal goed en kwam ik veilig in Gondar aan waar gelukkig mijn bagage ook was :D. Mijn begeleider, Sefinew kwam me ophalen van het vliegveld. Toen we naar mijn hotel reden was het eerste wat me opviel dat de mensen hier wel een stuk armer zijn dan ik had verwacht. De omgeving is trouwens wel erg mooi! Ik ben toen de avond in het hotel gebleven. Ik ga liever niet op straat als het donker is. In mijn hotel ben ik de enige faranji (buitenlander). De medewerkers spreken geen Engels. Er zijn er 2 die het een beetje kunnen. Maar ze zijn wel aardig en proberen wel te communiceren af en toe. Wifi werkte niet. Ik ben na wat smsjes naar mijn ouders over dat ik veilig aangekomen ben die ik met veel moeite en tegenslag toch een aantal van kreeg verstuurd maar vroeg gaan slapen. De volgende dag werd ik wakker en hoorde ik ineens getril.. Wifi deed het!! Misschien klink het heel raar maar het was toch een enorme opluchting om mijn familie en vrienden te kunnen bereiken. Ik ken hier namelijk helemaal niemand, spreek de taal niet en heb tot nu toe nog geen enkele andere toerist gezien op het vliegveld na dan. Ik heb Sefinew rond de middag maar gebeld of hij mij op kon halen. Ik moest nog geld pinnen en de enige ATM die ik wist te zitten deed het niet. We zijn toen met een taxi naar het centrum gereden. De taxi’s zijn wel erg grappig. Het is een minibus waar 12 man in kan maar er gaan er een heel stuk meer in. In het centrum heb ik gelukkig wel kunnen pinnen. Ik ben toen uitgenodigd om mee te gaan naar zijn huis. Hier heb ik zijn gezin ontmoet, het zijn erg gastvriendelijke en aardige mensen. Ik heb ook injera gegeten. Dit is een soort zure pannenkoek met verschillende dingen erop wat ze erg vaak eten. Nou ik moet zeggen dat dit niet echt was wat ik had verwacht. Bah wat een zure boel zeg. Het schijnt dat hoe vaker je het eet hoe lekkerder het wordt. Nou hopen dan maar. Ik ben volgend weekend uitgenodigd om Pasen bij hun te vieren. Ik ben erg benieuwd want buiten de datum schijnt ook heel het feest anders gevierd te worden. Vandaag heb ik mijn eerste stagedag gehad. Ik heb de opdracht besproken en heb al literatuur gezocht.

De meeste mensen posten alleen maar mooie dingen op hun blog, maar voor de mensen die dichtbij mij staan is het wel even fijn om te laten weten hoe ik me hier voel. Tot nu toe is het nog wel erg moeilijk geweest. Er zijn niet even mensen waar ik gezellig iets mee kan doen of gezellig mee kan kletsen buiten mijn stage om. Het internet is erg traag en valt soms zomaar uit. Zo kan ik waarschijnlijk niet altijd appen ofzo want ik weet nooit voor hoelang dit is. Ik denk dat de komende weken nog wel moeilijker gaan worden. Dan ga ik iedereen nog meer missen. Maar ik blijf positief. Ik zit hier nu pas 2,5 dag en er zijn er nog zat te gaan. Ik denk dat ik me hier uiteindelijk wel thuis ga voelen en mensen leer kennen maar ik heb nu al weer zin in mijn eigen bedje, een lekkere goeie warme douche en een wasmachine voor mijn kleren want dat moet ik met de hand doen (bahbah). Maar ik moet het gewoon de tijd geven.

Ik denk dat ik jullie over een paar dagen weer een nieuwe update geef. Foto’s komen ooit nog maar die maak ik momenteel niet veel. Dat doe ik liever pas als ik me meer op mijn gemakt voel